Διανύουμε ήδη τις πρώτες ημέρες τού Ιουλίου. Γι
α πολλούς μεσιάζει το καλοκαίρι. Πριν από περίπου ένα μήνα εορτάσαμε (;) την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Εκδηλώσεις, ανακοινώσεις, συστάσεις, ομαδικούς καθαρισμούς ακτών – ένεκα θέρους -, σχετικοί Εγκύκλιοι από το αρμόδιο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής αλλαγής, αλλά πραγματική αλλαγή πουθενά!
Στην πόλη μας το τίποτα και το πουθενά τείνει να γίνει συνήθεια, για να μην πω ότι αποτελεί πλέον δεδομένο…
Πολλοί συμπολίτες μας τής Άνω πόλης, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο γράφων, καθημερινά και ενίοτε αρκετές φορές την ημέρα, διανύουμε, χάριν συντομίας, τον δρόμο τού Δασυλλίου, προκειμένου να αποφύγουμε την κίνηση τού κέντρου. Άλλοι πιο ρομαντικοί, επιλέγουν την συγκεκριμένη διαδρομή λόγω τής ομορφιάς τού δάσους αλλά και τής θέας τής πόλης και τού όμορφου Πατραϊκού από ψηλά.
Τα πρωινά πηγαίνοντας για τον χώρο εργασίας μου και διανύοντας την συγκεκριμένη διαδρομή, ανοίγω το παράθυρο τού αυτοκινήτου για να μυρίσω το πεύκο, θυμίζοντάς μου τα φοιτητικά μου χρόνια, μένοντας τότε δίπλα στο πανέμορφο δάσος τού Σέϊχ Σου τής Θεσσαλονίκης. Την υπέροχη αυτή μυρωδιά και τις θύμισες των φοιτητικών μου χρόνων αυτομάτως αμαυρώνει η αποκρουστική εικόνα εγκατάλειψης, τού μοναδικού χώρου πρασίνου – αλσυλλίου – Δασυλλίου, τής Πάτρας μας. Σκουπίδια, πεύκα των οποίων πολλά κλαριά είναι έτοιμα να σπάσουν, χορτάρια που σε λίγο θα πνίξουν αυτούς τους τεράστιους κορμούς… Α! και κάπου εκεί κοντά και κάποιοι κάδοι γεμάτοι, σκουπίδια δεξιά και αριστερά. Δεν γίνεται λόγος βέβαια για τα δρομάκια εντός αλσυλλίου. Εκεί δεν περνάς, παρά μόνο αν έχεις κοντά σου το δρεπάνι τού θεριστή!
Αλήθεια τι περιμένουν οι αρμόδιοι που έχουν τις τύχες τής πόλης αυτής, προκειμένου να κάνουν τα αυτονόητα; Έναν καθαρισμό και ταυτόχρονα περιποίηση ενός χώρου που να μπορεί ο πατρινός να επισκεφθεί και να απολαύσει; (Στο σημείο αυτό οφείλουμε να θυμηθούμε ότι ποτέ τα προηγούμενα χρόνια τέτοια εποχή το Δασύλλιο δεν ήταν αποψιλωμένο. Από τα τέλη Μαΐου υπήρχαν συνεργεία τού Δήμου που περιποιούνταν τον χώρο).
Πολύ φοβάμαι και εύχομαι να μην επιβεβαιωθώ, ότι ως συνήθως – καθώς είναι στο αίμα τού Έλληνα – θα τρέξουν κατ’ ανάγκην μόνο όταν δουν ή ακούσουν για τα πρώτα κρούσματα πυρκαγιών. Τότε όμως ίσως να είναι αργά…
Ας ελπίσουμε ότι, οι αρμόδιοι Αντιδήμαρχοι, Καθαριότητας αφ’ ενός, Πρασίνου και Περιβάλλοντος αφ’ ετέρου, θα μεριμνήσουν ΧΘΕΣ για την άθλια εικόνα πλήρους εγκατάλειψης τού μοναδικού πνεύμονα οξυγόνου στην όζουσα από σκουπίδια πόλη μας!
