Τα τελευταία χρόνια συχνά γίνεται λόγος για τους νέους μας οι οποίοι εγκαταλείπουν την πατρίδα μας, τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν, είτε για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό είτε για να αναζητήσουν εργασία ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που πιθανόν θα τους βρει μόνιμα στα ξένα, αφήνοντας πίσω τους οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Αλήθεια τι κάνουμε εμείς οι ωριμότεροι;
Είναι γεγονός ότι λόγω των συνθηκών των τελευταίων χρόνων της κρίσης στην πατρίδα μας το ποσοστό εργασιακής κυρίως μετανάστευσης των νέων μας είναι υψηλό και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών δύσκολα ανατρέψιμο. Αλήθεια δεν είναι ανατρέψιμο κάτι τέτοιο; Προσωπική εκτίμηση είναι πως με τις κατάλληλες κινήσεις, είτε σε τοπικό είτε και σε εθνικό επίπεδο, είναι κατορθωτό να πείσουμε τους νέους μας, αν όχι όλους (που θα ήταν ευχής έργον), τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτών να επαναπατριστούν. Είναι κάτι το οποίο επιθυμούν και οι ίδιοι, κάτι το οποίο εισπράττω προσωπικά από συζητήσεις, είτε μέσω των socialmedia είτε με τους ίδιους, οι οποίοι, ενώ τελικά επέστρεψαν με ελπίδα, απογοητεύθηκαν από τις συνθήκες που συνάντησαν εδώ…
Εκτός της κρίσης των τελευταίων ετών, αιτία αυτής της εργασιακής αλλά και επιστημονικής μετανάστευσης των νέων μας δεν είναι άλλη και από τον «μηδενισμό» που εισπράττουν από τους «οικείους» του τόπου τους, ενώ σε ξένο τόπο αναγνωρίζονται το έργο τους, η μόρφωσή τους, ακόμα και οι ιδέες τους!
Προ ημερών συνάντησα – ή για να είμαι απόλυτα ακριβής επεδίωξα την συνάντηση με μια νέα επιστήμονα με προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στην πόλη μας, με υποτροφία στο Χάρβαρντ της Αμερικής, με άριστη γνώση ξένων γλωσσών κ.ά., αλλά με το κυριότερο: με αγάπη για τον τόπο της, τον τόπο που μεγάλωσε, σπούδασε και νοστάλγησε στα ξένα όπου βρισκόταν, αλλά και με πείσμα κόντρα στο ρεύμα της «ξενιτιάς» των νέων.
Επέστρεψε όχι στην πόλη με τις όποιες ανέσεις, αλλά στο χωριό που γεννήθηκε. «Νοικοκύρεψε» την επιχείρηση του πατέρα της, την εμπλούτισε με καινοτόμες ιδέες και μαζί με αυτήν και τον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο αυτής. Σε απόσταση από την πόλη μας περίπου μιας ώρας, το συγκεκριμένο σημείο είναι γνωστό περισσότερο σε Δανούς, Γερμανούς κ.ά., παρά σε εμάς τους ντόπιους! Όχι ότι δεν το έχει διαφημίσει σε εμάς, αλλά ίσως και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει το «ουδείς Προφήτης στον τόπο του».
Ανέφερα ένα από τα πολλά ανάλογα παραδείγματα που υπάρχουν στις μέρες μας. Η ευθύνη μας απέναντι στους νέους μας είναι μεγάλη! Πρέπει να τους ακούσουμε, να τους δώσουμε λόγο, να τους δώσουμε κίνητρα και, εννοείται, τα κατάλληλα εφόδια τα οποία θα τους ωθήσουν στο επόμενο βήμα τους, με σταθερότητα και όχι μετεωρισμούς και ανασφάλεια. Πρέπει να εμπιστευτούμε τις ιδέες τους, την όρεξή τους, να τους στηρίξουμε με κάθε τρόπο, για το καλό το δικό τους και ασφαλώς του τόπου μας. Της πατρίδας μας. Έχουμε ευθύνη και χρέος απέναντί τους!
