Στο άκουσμα της λέξης «εθελοντισμός», ο νους όλων πάει στην
ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσιών. Για εμάς τους Έλληνες είναι κάτι το αυτονόητο. Αυτονόητο γιατί η θρησκεία μας, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, μας έχει «μπολιάσει» με την «διακονία» στον άλλον, τον κάθε άλλον. Ο ίδιος ο Κύριός μας με λόγο αλλά και πράξεις μας δίδαξε την έννοια της διακονίας – εθελοντισμού στον συνάνθρωπο. Τον πάσχοντα, τον μη έχοντα, τον άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Η Διακονία έχει χριστοκεντρικό περιεχόμενο. Γιατί είναι μια λέξη που την έννοιά της την υποστασίασε στο πρόσωπό του ο Χριστός. Εκείνος είπε: “Ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονείσαι” – δεν ήλθα για να υπηρετηθώ αλλά για να υπηρετήσω.
Βλέποντας στο πρόσωπο του κάθε άλλου που μας ζητά την οποιαδήποτε βοήθειά μας, το πρόσωπο του Κυρίου, είναι σαν να έχουμε βοηθήσει Εκείνον. “Εφ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε”. Η έννοια της Διακονίας – εθελοντισμού, φέρνει κοντά δύο πρόσωπα, δύο ανθρώπους: αυτόν που διακονεί και αυτόν που διακονείται. Αυτόν που ωφελεί και αυτόν που ωφελείται.
Η έννοια του εθελοντισμού έχει ως βασικό συστατικό της την αληθινή έννοια της αγάπης. Η αγάπη είναι αρετή και αυτήν ο άνθρωπος που την έχει την μοιράζεται με τον άλλον που επιζητά αυτά που δεν έχει ή που δεν μπορεί να έχει.
Τα τελευταία χρόνια είμαστε όλοι παγκοσμίως αυτόπτες γεγονότων δυσάρεστων για τον άνθρωπο και την κτίση ολόκληρη. Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε συνανθρώπους μας να «φεύγουν» από την ζωή ή να παλεύουν για την ζωή εξαιτίας της πανδημίας του COVID-19. Στην πρώτη γραμμή το Ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, εθελοντές Ιατροί, Νοσοκόμοι να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες του με κίνδυνο της δικής τους υγείας, ακόμα και της ζωής τους, οι οποίοι στα μάτια των ασθενών αλλά και όλων ημών είναι ΣΩΤΗΡΕΣ. Διαχρονικά έχουμε εθελοντές Ιατρούς σε χώρες που έχουν ανάγκη προσωπικού, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους μακριά από τις ανέσεις της χώρας τους και των οικογενειών τους.
Ο εθελοντισμός είναι λειτούργημα, που πηγάζει από την καρδιά του καθενός. Η κοινωνία μας της οποίας αποτελούμε μέρος αυτής έχει μέσα της τον φτωχό, τον εμπερίστατο, τον κατατρεγμένο, τον αποκλεισμένο… Όμως κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει εθελοντισμός – Διακονία, είναι κοινωνία απάνθρωπη. Είναι κοινωνία με προδιαγεγραμμένο τέλος. Αυτό το τέλος πρέπει να το αναχαιτίσουμε. Γι’ αυτό πρέπει ΟΛΟΙ να εργαστούμε.
Γι’ αυτό χειροκροτούμε αυτούς που έχουν πάρει πρωτοβουλίες εθελοντισμού και Διακονίας μέσα στην κοινωνία αυτή, κάνοντας το «διακονείσαι» πράξη ζωής.
