«Κιβωτός ελπίδας….»

Προ ολίγων ημερών αφήσαμε πίσω μας μια χρονιά, η οποία είχε πολλές συγκινήσεις, προσωπικές και κοινωνικές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Δυστυχώς όλοι μας γίναμε δέκτες θλιβερών εικόνων φόβου και ανασφάλειας, που συγκλόνισαν το κοινό αίσθημα, αφήνοντας μια δυσάρεστη ανάμνηση μέσα στο ήδη γκρίζο περιβάλλον, στο οποίο ζούμε. Μέσα σ’ αυτό το γκρίζο περιβάλλον προσδοκούμε την ευκαιρία να φανεί μια ηλιαχτίδα ελπίδας και προοπτικής.
Η χώρα μας – και ειδικότερα η πόλη μας – χρόνια τώρα ζει έντονα το μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο και αμέτοχο μπροστά στα υψωμένα χέρια και το θολωμένο βλέμμα των μεταναστών, που αναζητούν την ελπίδα. Ελπίδα σωτηρίας από πάσης φύσεως κινδύνους (πολέμους, οικονομικούς αποκλεισμούς κ.α.).
Το καλοκαίρι, οι εικόνες τής αθρόας εισροής μεταναστών στα ανατολικά παράλια σύνορα τής χώρας μας ήταν καθημερινό θέμα των δελτίων ειδήσεων. Στην αρχή ίσως πολλοί από εμάς δεν δίναμε την δέουσα βαρύτητα, σε ένα ζήτημα το οποίο αργά ή γρήγορα θα γιγάντωνε και – δυστυχώς – θα αμαύρωνε τις καρδιές όλων. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης. Το τελευταίο πρέπει να το επισημάνουμε ιδιαιτέρως, διότι μετά λύπης μας, ακούμε πολλούς να εκφράζονται απαξιωτικά απέναντι σε αυτούς τους συνανθρώπους μας, κατηγορώντας τους συνάμα για λάθος επιλογές τους (ήπιος χαρακτηρισμός το «λάθος»). Ασφαλώς και ανάμεσα στους χιλιάδες έως τώρα, οι οποίοι εισρέουν στην πατρίδα μας, δυστυχώς υπάρχουν και ορισμένοι που εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, αποσκοπούν σε πράξεις αρνητικές και μάλιστα πολλές φορές θλιβερές.
Την ευαισθησία όλων «άγγιξε» η εικόνα τού τρίχρονου Αϊλάν από την Συρία, τού οποίου τα όνειρα και η ελπίδα τής οικογενείας του έσβησαν στο Αιγαίο πέλαγος. Η εικόνα τού αγοριού που κείτονταν νεκρό πλάι στο κύμα στην παραλία τής Αλικαρνασσού, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινότητα. Η συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει οτι ο ξεριζωμός ήταν αναγκαίο κακό. Μια οικογένεια η οποία ζούσε μια φυσιολογική ζωή αναγκάστηκε να αναζητήσει μια ήρεμη ζωή όχι κάπου τυχαία, αλλά σε συγκεκριμένο τόπο. Οι συνθήκες όμως διέψευσαν τα όνειρά της αναγκάζοντας τον μοναδικό επιζώντα, τον πατέρα, να επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλοι μαζί, προκειμένου να αποχαιρετήσει για πάντα τα αγαπημένα του πρόσωπα και μαζί τους τα όνειρά τους για κάτι καλύτερο…
Αυτό το κάτι καλύτερο για εμάς τους χριστιανούς θα πρέπει να είναι η έννοια τής ίδιας μας τής ζωής. Χριστιανική ζωή σημαίνει «προσδοκία τής μακαρίας ελπίδος και επιφάνεια τής δόξης τού Θεού» (Τίτ. 2,13). Η Χριστιανική ελπίδα είναι κάτι το μοναδικό και εκφράζεται με κάθε τρόπο. Οι εικόνες των ηλικιωμένων γυναικών των ακριτικών νησιών τής χώρας μας να κρατούν τα «μωρέλια» και να τα ταΐζουν γάλα δεν είναι τυχαίες. Οι ομολογίες πολλών μεταναστών ότι το ψωμί που τους προσέφεραν οι Έλληνες ήταν «το πιο γλυκό ψωμί» που τους έχουν δώσει δεν είναι τυχαίες. Η κάθε είδους προσφορά η οποία πηγάζει από την καρδιά και δίδεται με αληθινή αγάπη γλυκαίνει την καρδιά αυτού που την δέχεται και τον ανακουφίζει, έστω και πρόσκαιρα. Αυτές οι χριστιανικές καρδιές είναι «Κιβωτός ελπίδας» για τον πάσχοντα και μη έχοντα. Είναι εκείνες οι φλεγόμενες από την αγάπη τού Χριστού καρδιές, που ζουν μόνιμα σε εγρήγορση.
Ευχόμαστε οι καρδιές αυτές να πολλαπλασιάζονται και το νέο έτος να είναι έτος τής όντως ελπίδας.